Na tej stronie prezentujemy rozważania liturgicznie autorstwa o. Włodzimierza Zatorskiego. Rozważania te są jednocześnie homiliami wygłoszonymi przez założyciela naszej Fundacji na przestrzeni ostatnich lat. Każdego dnia w Wielkim Tygodniu aż do poniedziałku wielkanocnego znajdziesz poniżej odpowiedni komentarz do czytań przypadających na dany dzień.
Niedziela Zmartwychwstania
Dz 10, 34a.37–43
Kol 3, 1–4
J 20, 1–9
Jeśliście razem z Chrystusem powstali z martwych, szukajcie tego, co w górze, gdzie przebywa Chrystus zasiadając po prawicy Boga (Kol 3,1).
Jeżeli Chrystus nie zmartwychwstał, daremna jest nasza wiara i aż dotąd pozostajemy w naszych grzechach (1 Kor 15,17) – pisze św. Paweł. Jeżeli Chrystus nie zmartwychwstał, aż dotąd pozostajemy skazani na śmierć wieczną. Cała nasza wiara opiera się na tym wydarzeniu, na fakcie, który zupełnie zmienia cały sens ludzkiego losu. Jeżeli Chrystus zmartwychwstał, Ten, który będąc jedynym sprawiedliwym, doświadczył na sobie całej niesprawiedliwości świata, cierpienia i zła, który odważnie wybrał i podjął pełnię dramatu śmierci człowieka, jeżeli On zmartwychwstał, to otwiera się przed nami coś zupełnie nowego, coś, czego jeszcze nie było: człowiek otrzymuje od Boga nowe życie – życie, w którym już nie ma śmierci. Oto Bóg czyni wszystko nowe; to, co stare, minęło, zaczął się nowy świat, nowe istnienie. Dzisiaj jest dzień naszego nowego narodzenia, narodzenia w Chrystusie do życia wiecznego.
Ten dzień niesie w sobie całą tajemnicę stwórczej i wyzwalającej mocy Bożej. Dlatego też właśnie w noc paschalną chrześcijanie przyjmowali chrzest, tzn. stawali się w Chrystusie nowym stworzeniem. Cały sens naszej wiary opiera się na fakcie zmartwychwstania Chrystusa.
Od głoszenia tego zmartwychwstania zaczyna się także orędzie chrześcijańskiej wiary. Dzisiejsze drugie czytanie zawiera w sobie główny motyw życia chrześcijańskiego:
Jeśliście razem z Chrystusem powstali z martwych, szukajcie tego, co w górze, gdzie przebywa Chrystus, zasiadając po prawicy Boga. Dążcie do tego, co w górze, nie do tego, co na ziemi. Umarliście bowiem i wasze życie ukryte jest z Chrystusem w Bogu (Kol 3,1–3).
Zmartwychwstanie Chrystusa jest tak ważne dla nas, chrześcijan, że ów pierwszy dzień po szabacie – dzień zmartwychwstania – stał się pierwszym dniem nowego porządku życia, nowego stworzenia. Szabat, czyli sobota, jest dniem, który w Starym Testamencie każe święcić trzecie przykazanie: Pamiętaj o dniu szabatu, aby go uświęcić (Wj 20,8). Otóż ten szabat, sobota, ostatni dzień tygodnia, stał się ostatnim dniem panowania starego porządku, starego świata i jego praw. Dla nas, chrześcijan, Bóg stwarza nowy dzień poza porządkiem starego tygodnia. Często nazywa się go ósmym dniem tygodnia, który jest jednocześnie pierwszym dniem nowego życia. Dlatego właśnie w tym dniu czcimy Boga, wychwalając Go za nowe stworzenie, za życie, które nam daje w Chrystusie. My, którzy jesteśmy w Chrystusie nowym stworzeniem, mamy swój dzień świąteczny właśnie w niedzielę, która za każdym razem jest kolejną oktawą tej pierwszej Niedzieli Zmartwychwstania Pańskiego, nowego stworzenia.
Uczestnictwo w tym dniu w Eucharystii jest naszym wyznaniem wiary: wiary przede wszystkim w zmartwychwstanie Chrystusa, dalej wiary w to, że Chrystus otworzył nam przystęp do Ojca i że biorąc tutaj udział w uczcie Eucharystycznej, stajemy się uczestnikami nowego życia w Chrystusie poprzez zjednoczenie z Nim w Komunii świętej. Być prawdziwie wierzącym chrześcijaninem znaczy wyznawać wiarę w Chrystusa przez udział w niedzielnej Eucharystii i wnosić prawdę tej Eucharystii w życie.
Ileż nam brakuje do pełni chrześcijańskiego życia! Jakżeż często żyjemy na granicy minimum albo wręcz poniżej tej granicy.
Oto Bóg daje nam nowy dzień, nową szansę podźwignięcia się i rozpoczęcia nowego życia. Oby ten dzień prawdziwie stał się dla nas dniem nowego narodzenia. W tym duchu wyznajmy teraz naszą wiarę w Boga, który nam to nowe życie daje.